İş, işçi ve işverenle ilgili konuları ele alan ve bu konuda oraya çıkan uyuşmazlıkları düzenlemek amacıyla iş kanunu oluşturulmuştur. Bu tür uyuşmazlıklar, asliye hukuk mahkemelerinde ayrılan iş mahkemesi alanında görülür ve karara bağlanır. Türkiye’de iş kanunu 25b08.1971 yılında kabul edilmiştir. İş hukuku da, birbiriyle iş ilişkisi olan kişilerin uyması zorunlu olan kurallardan oluşmaktadır. Çalışanlar, bağımlı çalışanlar ve bağımsız çalışanlar olmak üzere iki kısma ayrılır. İş hukuku da bu bağımlı çalışanlar kısmından sadece işçi üzerinde yoğunlaşır ve işçinin işverenle olan ilişkilerini düzenlemek amacıyla vardır. İş hukuku bireysel iş hukuku ve toplumsal iş hukuku olmak üzere ikiye ayrılmaktadır.

Bireysel iş hukuku, küçük işletmelerde gerçekleştirilir. İşçi ve işveren arasındaki ilişkileri düzenler. Konuları arasında; ücret, hizmet akdi, çalışma şartları, ek ücretler, ikramiye, komisyon, sosyal haklar, işten ayrılma ve tazminattır. Toplumsal İş hukuku da büyük işletmelerdeki işçi ve işveren tarafında topluluklar halinde temsil edilen iş yerlerinde uygulanmaktadır.

İş hukukundan doğan borçlar vardır. Bunlar; işverenin borçları ve işçi borçları olmak üzere ikiye ayrılır. İşçi borçları; Çalışma borcu, sadakat borcu ve işyeri kurallarına uyma borcu. İşveren borçları; ücret ödeme borçları, işçinin kullanacağı araç ve gereç malzeme donanıma temin etme borcu, işçiyi koruma borcu, eşit davranma borcu, doğum izni borcu, işverenin oda ve yurt açma borcu vb.